Deze compositie vertelt het levensverhaal van een heel bijzondere vrouw, Raquel Boeck, een vrouw die op jonge leeftijd vanuit Amerika naar België emigreerde en hier opgroeide tot een Vlaamse volwassen mama.
De invloeden van haar Indiaanse roots blijven bij het opgroeien steeds sluimerend aanwezig en dat hoor je doorheen de hele compositie. Je herkent het in het beginmotief in het slagwerk, een motief dat ook later vaak terugkomt. Ook het gebruik van een traditioneel instrumentarium en de inheemse klankeffecten herinneren ons constant aan Raquels afkomst.
Het eerste deel vertelt ons over Raquels eerste levensjaren. Samen met haar mama, Petite Maman, maakt ze een lange bootreis van Amerika naar Europa en komt ze aan in Antwerpen. Daar komt ze terecht in een weeshuis terwijl haar mama moet vluchten voor het opkomend naziregime. Hier hoor je een eerste hint van de melodie van Petite Maman, die doorheen de compositie vaak zal terugkeren. De muziek drukt uit hoe het is om alleen achter te blijven in een land waar je de taal niet kent, waar je verplicht naar de kerk moet gaan terwijl je alleen van het bestaan van de Grote Geest afweet… De jonge Raquel ervaart een groot innerlijk conflict, dat tot een climax komt tijdens haar plechtige communie. Ze ontmoet hier, voor de laatste maal, haar mama, wat leidt tot een heel ontroerend moment. Voor ze vertrekt, fluistert haar mama haar nog toe: “N’oublie jamais que tu es une Cheyenne”. Ze mag nooit vergeten wie ze is: een Cheyenne.
Het tweede deel start vol spanning. Raquel is een tiener en we komen terecht in WOII. Je hoort de bombardementen op Antwerpen. Het weeshuis wordt geraakt… Raquel is heel verdrietig, denkt melancholisch terug aan haar Petite Maman en voelt diep vanbinnen een verschrikkelijke leegte.
In het derde deel maken we een sprong in de tijd. Het vangt aan met een deuntje in een positieve sfeer. Raquel is een volwassen vrouw geworden en leert de liefde kennen. De eerste grote liefde in haar leven brengt ook een eerste kindje mee. Maar nog voor het geboren is, moet ze noodgedwongen afscheid nemen van haar geliefde. Gelukkig leert ze snel iemand anders kennen, die haar nog veel geluk en 10 kinderen brengt.
Raquel blijft wel constant hunkeren naar haar roots waardoor ze op latere leeftijd, na de kinderzorgen, besluit de oversteek te maken naar Amerika en de Cheyenne-stam op te zoeken. Daar terechtgekomen voelt ze een vorm van eindelijk “thuiskomen”. Wat ze nog mist, is een echte Indiaanse naam. Die krijgt ze bij een traditionele en plechtige zweethutceremonie. Je voelt de spanning stijgen, je hoort haar hart sneller slaan, tot ze verlost wordt met de woorden: “Raquel, your name is now… Blue Cloud”.
Een heroïsch slot brengt deze opmerkelijke en “genaamde” vrouw terug naar Antwerpen waar ze nu nog steeds woont en waar ze ondertussen de gezegende leeftijd van 96 jaar heeft bereikt.
